Bir gün birisi, Lokman’a bir koyun vererek, bu koyunun en iyi yerini pişirip kendisine getirmesini ister.
Lokman Hekim, koyunu alıp keser ve kalbi ile dilini pişirip o kişinin yanına giderek, koyunun en iyi uzvunun kalp ve dili olduğunu söyler.
Birkaç gün sonra yine aynı kişi, Lokman’a bir koyun daha vererek şöyle der: Bu koyunu kes ve bu defa en kötü uzvunu pişirip bana getir.
Lokman Hekim, koyunu keser ve tekrar kalbini ve dilini pişirerek aynı kişinin yanına gider. Koyunun kalbini ve dilini onun önene koyarken; hayvanın en kötü uzuvları bunlardır, der.
O kişi, Lokman’ın en iyi ve en kötü uzuvlarını getirirken, ikisinde de kalp ve dili getirmesine şaşır ve şöyle der: Nasıl olur da kalp ve dil hem en iyi uzuv hem de en kötüsü olur.
Lokman Hekim şöyle cevap verir: Eğer kalp ve dilin sahibi iyi ve dürüst biri olur, kalbini temiz tutar, diliyle doğru ve beğenilen sözler söyler, neticede kalp ve dil en iyi uzuvlar olur. Ama eğer o insan, aşağılık olur, kalbini kirletir ve diliyle kötü sözler söylerse, onun kalbi ve dili en kötü uzuvları olur.